Radiostilte

En ineens is het bijna 2020...
En besef ik dat ik al bijna anderhalf jaar geen post geschreven heb. Er is veel gebeurd in de tussentijd. Een nieuwe baan, een andere nieuwe baan, een hersenschudding. Weer een depressie. Geen baan meer, het contract werd door mijn depressie en de uitval daardoor niet verlengd. In het kort een rollercoaster. Gelukkig kan ik nu zeggen dat het langzaamaan beter gaat met me. Met ons als gezin. Ik ben er nog lang niet maar stapje voor stapje krabbel ik weer op.

And suddenly it's almost 2020...
And I'm realising myself that I've been silent on my blog for almost a year and a half. A lot has happened in that time. O new job, another new job, a concussion. Another depression. No job, my contract was terminated because of the depression and me being at home because of it. In short: a rollercoaster. I'm happy to say that slowely I'm recovering. We're recovering as a family. I have a long road ahead but babysteps are also steps to get there.

Na weer het depressiemonster op visite gehad te hebben werd me duidelijk dat ik iets moet veranderen. De vorige keer werd me al gezegd dat mijn klachten met name werkgerelateerd waren. Dat werkdruk, stress en mijn karakter samen een nieuwe depressie uit kunnen lokken. Maar mijn hart ligt bij mensen helpen. Ik haalde altijd zo'n voldoening uit dat aspect van mijn baan. Alleen alles er om heen, dat sloopt me iedere keer. Dus heb ik besloten dat de weg naar terugkeer in mijn functie afgesloten is. Wat dan wel? Dat weet ik nog niet. Ik ben nog volop aan het revalideren (want dat is het eigenlijk, ook al is het psychisch en niet lichamelijk), het eerste doel is mezelf en mijn gezin en het huishouden weer te kunnen verzorgen. En dus ben ik heel dankbaar voor het geduld en de liefde van mijn lief en mijn kleine meis, de bijstand van mijn ouders, de steun van mensen om me heen, de hulp van de psycholoog en de tijd die ik van het UWV krijg om weer op de been te komen. De grens is nog te snel overschreden, het batterijtje nog te snel leeg, de betonnen muur er vaak ineens. En die is hard. Maar nogmaals: stapje voor stapje, want met kleine stapjes kom je er ook. Iets met Haas en Schildpad en zo.

After the visit of the Depression Monster it became cleare to me that something has to change, I have to make a change. Last depression episode they told me that work was triggering my depressions. That stress, pressure at work and my character together can trigger it. But my heart lies within helping people. That part was so sattisfying in my job. But everything other aspect of it kills me. So I made a very difficult decision to close the road back to my old function/job. What's next? I don't know yet, I'm still recovering, my main goal is to be able to take care of myself and my family. And so I'm very greateful for the love and patience of my love and sweat girl, the support by my parents and the people around me and the help from my therapist. My battery is empty to fast, I'm heading for a brick wall to soon to fast. But again: babysteps make progress as well. Remindes me of the story of the hare and the turtle.

Toen ik dit blog begon in 2018 zat ik vol plannen. Kussens maken en eventueel verkopen. Mijn eigen webwinkeltje misschien? In ieder geval iets creatiefs. Nu weet ik het nogmaals niet. Maar ik zie de toekomst niet meer zo somber. Ik ben wel voorzichtig begonnen met mijn naaimachine te gebruiken. Met name natuurlijk voor ons meisje: een verjaardagsjurk, een joggingbroek, ik heb een rokje omgezoomd dat al een jaar op die zoom lag te wachten. En dat geeft me voldoening. Dus wie weet toch iets creatiefs in de toekomst?

When I started this blog in 2018 I was full of plans. To create pillows en maybe sell them. Start my own internetshop maybe? Something creative. Now... I don't know. But the future is not pitchblack anymore. I started using my sewing machine. For now for Sophie: a dress for her birthday, a pair of jogpants, I hemmed a skirt that was waiting for that for over a year. And that gives me pleasure. So who knowes where that will bring me?